Tag: parafia

W czasie Wielkiego Postu w naszej parafii intencje naszych modlitw, nabożeństw oraz przepowiadanie Słowa Bożego ukierunkowane są szczególnie na dwie tajemnice. Eksponujemy znaczenie Eucharystii i dążymy do tego, aby Msza św. była przeżywana owocnie i z pełnym zaangażowaniem, coraz bardziej rozumnie i z coraz mocniejszą wiarą. Wszystkie nabożeństwa wielkopostne i modlitwy osobiste niech nas prowadzą do takiego rozumienia Eucharystii. We Mszy św. najpełniej jawi się obraz Kościoła. Dlatego, nawiązując do prac rozpoczynającego się niebawem oficjalnie Synodu Lubelskiego, chcemy poznawać i przyjmować Kościół jako wspólnotę, która została wezwana przez Jezusa Chrystusa. Uwielbiony Syn Boży prowadzi nas do jedności z Przenajświętszą Trójcą. Mocą takiego zjednoczenia będziemy mieli siły i odwagę do budowania właściwych relacji miłości miedzy nami. W czasie Wielkiego Postu odpowiedzmy na wyzwanie, aby codziennie przed każdą modlitwą osobistą sięgać po Ewangelie, aby czytać i zapamiętywać historię o Jezusie. Aby w ten sposób rozwijać i kształtować swoją osobistą wiarę i wiarę naszej wspólnoty parafialnej....

Po akcie pokuty w wielkie święta i niedziele (oprócz niedziel Adwentu i Wielkiego Postu) śpiewamy hymn „Chwała na wysokości Bogu”. Jest to bardzo stary utwór, który pierwotnie był modlitwą poranną. Zachował się w Konstytucjach apostolskich, to jest w dokumencie pochodzącym z końca IV wieku. Na początku recytował go jedynie biskup i to tylko w wyznaczone dni. W późniejszych wiekach systematycznie śpiewany był przez wszystkich kapłanów, a ostatecznie przez całe zgromadzenie liturgiczne. Hymn usposabia nas do wspólnotowego rozumienia Eucharystii. Ukazuje Boga, Stwórcę i Odkupiciela, Boga jedynego, który jest w Trzech Osobach. Kształtuje naszą postawę do przyjęcia miłości Boga, która objawia się w Liturgii Słowa i Liturgii Eucharystycznej. Śpiewajmy więc lub recytujmy go zawsze z namaszczeniem i godnością. Aby oddać hołd Synowi Bożemu, który przez Ojca został posłany na świat, w trakcie hymnu „Chwała na wysokości Bogu”, gdy pojawia się imię Jezusa Chrystusa wszyscy lekko pochylamy głowę. Przypominam też, że nie bijemy się w piersi na słowa „Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata”....

Kościół wierzy i wyznaje, że spośród siedmiu sakramentów istnieje ten jeden, specjalnie przeznaczony do umocnienia dotkniętych chorobą. Sakramentu namaszczenia chorych udziela się chorym, namaszczając ich na czole i dłoniach olejem poświęconym przez biskupa w katedrze w Wielki Czwartek, wymawiając słowa: „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego” oraz „Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie”. Na każde wezwanie chory odpowiada słowem „Amen”, potwierdzając wiarę w rzeczywistą obecność Zmartwychwstałego Jezusa w tym sakramencie. Namaszczenie chorych nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia zatem pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości. Jeśli chory, który został namaszczony, odzyskał zdrowie, w przypadku nowej ciężkiej choroby może ponownie przyjąć ten sakrament. W ciągu tej samej choroby namaszczenie chorych może być udzielone powtórnie, jeśli choroba się pogłębia. Jest rzeczą stosowną przyjąć sakrament namaszczenia chorych przed...

Kapłan zachęca zgromadzonych do modlitwy o łaskę skruchy. To oznaczają słowa „Uznajmy przed Bogiem, że jesteśmy grzeszni” lub im podobne. Wspólne wyznanie grzechów na początku Eucharystii ustawia nas we właściwym miejscu. Oto Chrystus, Pan świętości, powołał nas, aby udzielić nam pełni swojego życia. My należymy do ludu grzeszników, ale zostaliśmy uświęceni przez Chrystusa i On, nam niegodnym daje możliwość zbliżać się do Boga. Uświadamiając sobie świętość Boga jaśniej widzimy własne grzechy oraz potrzebę przebaczenia, którą Chrystus nam ofiarowuje. Oczywiście, ów akt pokuty z początku Mszy Świętej nie może zastąpić sakramentu pokuty. Grzechy ciężkie, czyli przekroczenie przykazań Bożych, świadome (to znaczy, wiem, że jest to grzech) i dobrowolne (to znaczy nikt i nic mnie nie zmusza do popełnienia grzechu) wymagają spowiedzi sakramentalnej. Ale mszalny akt pokuty oczyszcza nas ze słabości, które nie są trwałym, grzesznym oddaleniem od Boga. Na początku Mszy Świętej jednak nie chodzi o systematyczny, osobisty rachunek sumienia, lecz o to, by prosić Boga, wraz z całym Kościołem, o...

Msza Święta ma swoją spójną logikę, nawet, gdy podzielona jest na pewne części. Części te pozwalają zgromadzonej wspólnocie oddawać chwałę Bogu poprzez różne formy modlitwy. I tak, na początku Mszy Świętej uświadamiamy sobie własną grzeszność i fakt, że potrzebujemy łaski i przebaczenia. Dlatego wypowiadamy akt pokuty. Akt pokuty gładzi grzechy lekkie, to jest takie, które nie stanowią świadomego i dobrowolnego przekroczenia Bożych przykazań. Po tym, z czystym już sercem, słuchamy Słowa Bożego zawartego w czytaniach liturgicznych i homilii. W niedziele, odpowiedzią na Boże Słowo jest wyznanie wiary oraz modlitwa powszechna czyli modlitwa wszystkich zgromadzonych na Eucharystii. Przedstawiamy w niej prośby do Boga, który nas słucha. Następuje modlitwa eucharystyczna. W niej oddajemy Bogu chwałę za wielkie rzeczy, które w historii zbawienia i w naszej osobistej historii uczynił przez Jezusa Chrystusa. Ukoronowaniem tej modlitwy dziękczynnej jest komunia święta i przyjęcie Ciała Pańskiego. Taka logiczna ciągłość mobilizuje nas, abyśmy włączali się we wspólnotową modlitwę Kościoła przez osobiste zaangażowanie w odpowiedzi i śpiewy....

Zgodnie z logiką chrześcijańską, aby trwać we wspólnocie świętych potrzebny jest stały wysiłek i odpowiednie pomoce do pogłębiania swojej wiary. Na potrzeby indywidualnej pracy nad sobą, która prowadzi ku Chrystusowi polecamy spełnić 4 wymagania, nazwiemy je stopniami lub milowymi krokami.  Biblia Wiara rodzi się ze słuchania, a tym co się słyszy jest Słowo Chrystusa. Dlatego Biblię powinniśmy czytać codziennie. Ze względu na nasze obowiązki, praktycznym rozwiązaniem jest lektura Pisma Świętego przed każdą modlitwą. Kiedy klękasz do modlitwy, bierz do ręki Pismo Święte i czytaj. Wystarczy 5 minut. Zaczynamy od Nowego Testamentu, a w Nim od Dziejów Apostolskich i kolejnych Ewangelii. Nie starajmy się rozważać i medytować czytanego słowa, ale po prostu zapamiętujemy je. Ponieważ Biblia została napisana pod natchnieniem Bożym, z czasem, Duch Święty sam będzie odsłaniał nam wolę Bożą oraz jej znaczenie w konkretnych wydarzeniach w naszym życiu. Jeśli będziemy wierni i cierpliwi okaże się, że „Biblia zacznie tłumaczyć się sama". W razie poważnych wątpliwości zapytajmy księdza. Chociaż początki nie...

W komunikacji między osobami istotną rolę odgrywa to, co wiemy o innych. Informacja taka pomaga rozwijać i dynamizować relacje. Im więcej możemy powiedzieć o osobie, tym łatwiej rozumiemy jej zachowania, a nasz stosunek do człowieka zmienia się. Wtedy albo chętniej albo bez zbytniego starania rozwijamy znajomość. Jest wiele źródeł, z których czerpiemy wiedzę o innych: nasze spostrzeżenia, wyobrażenia, historia, pamięć czy sprawne myślenie. Jednak najlepszym sposobem poznania człowieka są rozmowy z zainteresowanym. Dzięki osobistym spotkaniom z człowiekiem poznajemy jego pragnienia i tęsknoty, uczucia i cele. To rozmowy sprawiają, że osoba zaczyna odsłaniać bogaty świat swojego wnętrza. Człowiek mówiąc o sobie zaczyna przedstawiać samego siebie. Potoczne powiedzenie „dał się poznać" potwierdza tę tezę. Sprawa mówienia o sobie dotyczy wszystkich dziedzin życia, także religijnej. Nie wiemy nic o wierze drugiego człowieka, dopóki on sam o tym nie powie. Jednak, aby do tego doszło, człowiek przeżywający relację z Bogiem musi nazwać swoje doświadczenie wewnętrzne. Bez odpowiednich słów, nie da przekazać się nawet mistycznych wzlotów....

Po śpiewie wspólnoty i ucałowaniu ołtarza celebrans zwraca się słowami: „W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Ten pierwszy znak krzyża nie powinien być wykonywany machinalnie. Jest to bowiem pierwsze wyznanie wiary zgromadzonego ludu w Bożą obecność. Potocznie wyrażenie „w imię” pojmuje się jako „pełnomocnictwo udzielone przez kogoś” lub „działanie w zastępstwie znaczniejszej osoby”. W biblijnym znaczeniu sens jest zgoła inny. To typowy hebraizm, który oznacza i wyraża realną obecność Boga. Żydom nie wolno było wymieniać imienia Jahwe, uważano je za zbyt święte dla ludzkiego języka. My, chrześcijanie, dzięki temu, że Jezus, prawdziwy Syn Boży, stał się prawdziwym człowiekiem otrzymaliśmy przywilej nazywania Boga. Zwracamy się do Niego, jako do Ojca, Syna i Ducha Świętego, do Jednego Boga, który jest w trzech Osobach. Aby potwierdzić tę inwokację wypowiadaną przez kapłana zgromadzona wspólnota odpowiada słowem „Amen”. To także wyrażenie hebrajskie i oznacza: „tak, to prawda!”, „tak zgadzam się z tym”, „tak przyjmuję to”....

Msza Święta, pomimo wielu zmian, jakie nastąpiły z biegiem wieków, ma ustalony kształt. Odprawianie Jej bowiem odnosi się do Jezusa Chrystusa. Nie tylko dlatego, że mamy taką intencję, ale przede wszystkim z tego powodu, że czynimy takie same gesty, przyjmujemy takie same postawy oraz wypowiadamy te same słowa, które czynił i wypowiadał Jezus na Ostatniej Wieczerzy. (Jak przekazuje święty Paweł w Liście do Koryntian: „Ja bowiem otrzymałem od Pana, to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł: To jest Ciało moje za was wydane. Czyńcie to na moją pamiątkę. Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę”). Odprawianie Eucharystii uobecnia w zgromadzeniu uczniów Chrystusa to, co uczynił sam Jezus. Dziś Chrystus, przez swoje wyświęcone sługi – kapłanów – daje w Kościele to, co dał Apostołom prawie dwa tysiące lat temu. Nie jesteśmy więc ani...

Biskup lub kapłan, który przewodniczy Eucharystii, jest znakiem obecności Chrystusa w Jego Kościele, Poświadcza on, że w zgromadzeniu ochrzczonych właśnie Chrystus jest tym, który gromadzi, przemawia, daje swoje Ciało i buduje Kościół. Ponieważ jeden jest Chrystus, jeden jest także przewodniczący. Jeśli nawet wszyscy kapłani koncelebrują, tylko jeden z nich przewodniczy od początku do końca zarówno, Liturgii Słowa, jak i Liturgii Eucharystycznej, symbolizując swoją osobą Chrystusa w Jego Kościele. Nie oznacza to, żeby istnieli jacyś celebransi niższej rangi. „Główny” oznacza tego, który reprezentuje Chrystusa jako Głowę Kościoła. I tego posłannictwa nikt sobie przyznać nie może. Otrzymuje się je od Boga i Kościoła w dniu święceń. ...