Kategoria: Szkoła liturgiczna

W komunikacji między osobami istotną rolę odgrywa to, co wiemy o innych. Informacja taka pomaga rozwijać i dynamizować relacje. Im więcej możemy powiedzieć o osobie, tym łatwiej rozumiemy jej zachowania, a nasz stosunek do człowieka zmienia się. Wtedy albo chętniej albo bez zbytniego starania rozwijamy znajomość. Jest wiele źródeł, z których czerpiemy wiedzę o innych: nasze spostrzeżenia, wyobrażenia, historia, pamięć czy sprawne myślenie. Jednak najlepszym sposobem poznania człowieka są rozmowy z zainteresowanym. Dzięki osobistym spotkaniom z człowiekiem poznajemy jego pragnienia i tęsknoty, uczucia i cele. To rozmowy sprawiają, że osoba zaczyna odsłaniać bogaty świat swojego wnętrza. Człowiek mówiąc o sobie zaczyna przedstawiać samego siebie. Potoczne powiedzenie „dał się poznać" potwierdza tę tezę. Sprawa mówienia o sobie dotyczy wszystkich dziedzin życia, także religijnej. Nie wiemy nic o wierze drugiego człowieka, dopóki on sam o tym nie powie. Jednak, aby do tego doszło, człowiek przeżywający relację z Bogiem musi nazwać swoje doświadczenie wewnętrzne. Bez odpowiednich słów, nie da przekazać się nawet mistycznych wzlotów....

Po śpiewie wspólnoty i ucałowaniu ołtarza celebrans zwraca się słowami: „W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Ten pierwszy znak krzyża nie powinien być wykonywany machinalnie. Jest to bowiem pierwsze wyznanie wiary zgromadzonego ludu w Bożą obecność. Potocznie wyrażenie „w imię” pojmuje się jako „pełnomocnictwo udzielone przez kogoś” lub „działanie w zastępstwie znaczniejszej osoby”. W biblijnym znaczeniu sens jest zgoła inny. To typowy hebraizm, który oznacza i wyraża realną obecność Boga. Żydom nie wolno było wymieniać imienia Jahwe, uważano je za zbyt święte dla ludzkiego języka. My, chrześcijanie, dzięki temu, że Jezus, prawdziwy Syn Boży, stał się prawdziwym człowiekiem otrzymaliśmy przywilej nazywania Boga. Zwracamy się do Niego, jako do Ojca, Syna i Ducha Świętego, do Jednego Boga, który jest w trzech Osobach. Aby potwierdzić tę inwokację wypowiadaną przez kapłana zgromadzona wspólnota odpowiada słowem „Amen”. To także wyrażenie hebrajskie i oznacza: „tak, to prawda!”, „tak zgadzam się z tym”, „tak przyjmuję to”....

Msza Święta, pomimo wielu zmian, jakie nastąpiły z biegiem wieków, ma ustalony kształt. Odprawianie Jej bowiem odnosi się do Jezusa Chrystusa. Nie tylko dlatego, że mamy taką intencję, ale przede wszystkim z tego powodu, że czynimy takie same gesty, przyjmujemy takie same postawy oraz wypowiadamy te same słowa, które czynił i wypowiadał Jezus na Ostatniej Wieczerzy. (Jak przekazuje święty Paweł w Liście do Koryntian: „Ja bowiem otrzymałem od Pana, to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł: To jest Ciało moje za was wydane. Czyńcie to na moją pamiątkę. Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę”). Odprawianie Eucharystii uobecnia w zgromadzeniu uczniów Chrystusa to, co uczynił sam Jezus. Dziś Chrystus, przez swoje wyświęcone sługi – kapłanów – daje w Kościele to, co dał Apostołom prawie dwa tysiące lat temu. Nie jesteśmy więc ani...

Biskup lub kapłan, który przewodniczy Eucharystii, jest znakiem obecności Chrystusa w Jego Kościele, Poświadcza on, że w zgromadzeniu ochrzczonych właśnie Chrystus jest tym, który gromadzi, przemawia, daje swoje Ciało i buduje Kościół. Ponieważ jeden jest Chrystus, jeden jest także przewodniczący. Jeśli nawet wszyscy kapłani koncelebrują, tylko jeden z nich przewodniczy od początku do końca zarówno, Liturgii Słowa, jak i Liturgii Eucharystycznej, symbolizując swoją osobą Chrystusa w Jego Kościele. Nie oznacza to, żeby istnieli jacyś celebransi niższej rangi. „Główny” oznacza tego, który reprezentuje Chrystusa jako Głowę Kościoła. I tego posłannictwa nikt sobie przyznać nie może. Otrzymuje się je od Boga i Kościoła w dniu święceń. ...

Jezus w przypowieści zapraszał na swoją ucztę wszystkich, którzy mieli strój weselny. Aby uczestniczyć w zgromadzeniu liturgicznym trzeba przyoblec się więc w strój weselny. Msza Święta jest oczywiście zgromadzeniem otwartym dla każdego. Jest to jednak zgromadzenie ochrzczonych. Eucharystia, choć jest faktem publicznym i niewierzący również mogą na nią przybyć, jednak jest przede wszystkim sakramentem ochrzczonych. Przeznaczona dla mężczyzn i kobiet, którzy zanurzyli się w tajemnicy Chrystusa przez wiarę i chrzest. Jedynie ochrzczeni mogą włączyć się w tę tajemnicę miłosierdzia i łaski jaką jest Eucharystia. Dlatego też niegdyś, katechumeni, czyli osoby przygotowujące się do chrztu świętego, mogli być obecni tylko na początku liturgii eucharystycznej. Kościół wezwał ich i wpisywał pomiędzy członków Kościoła pragnących otrzymać chrzest. Kościół ich przygotowywał, ale nakazywał czekać! Tak więc niegdyś, w chwili, kiedy zaczynała się właściwa modlitwa eucharystyczna katechumeni opuszczali zgromadzenie. Podobnie czynili wielcy pokutnicy, oczekujący rozgrzeszenia. Owi chrześcijanie, z powodu grzechu odłączeni od kościelnej komunii, nie przestali jednak być członkami wspólnoty wiernych, mimo, że nie mogli...

Dziś jeszcze krótko o hymnie „Chwała na wysokości Bogu”. W liturgii Kościoła zachodniego pojawił się on już w III w. Początkowo odmawiał go wyłącznie papież i tylko w swojej Katedrze na Lateranie podczas celebracji uroczystości Narodzenia Pańskiego. W kolejnych wiekach rozszerzono przywilej śpiewania tego hymnu na wszystkich biskupów, później na wszystkich prezbiterów. Rozszerzono także zakres dni, w których hymn można było wykonywać. Dziś śpiewamy lub odmawiamy ten hymn wszyscy, w czasie uroczystości i świat poza niedzielami Adwentu i Wielkiego Postu. Należy pamiętać, że w czasie recytowania lub śpiewu hymnu „Chwała na wysokości Bogu”, w dwóch miejscach na wezwanie imienia Jezusa Chrystusa, wszyscy czynimy lekki ukłon na znak czci oddawanej Synowi Bożemu. Nie uderzmy się w piersi zaś, gdy wypowiadamy wezwanie „Baranku Boży”....

Milczenie Akt pokuty – wtedy uświadamiamy sobie nasze grzechy i ogrom miłosierdzia Bożego. Po czytaniach lub homilii, gdy osobiście rozważamy, to, co usłyszeliśmy w Liturgii Słowa Po śpiewach na Komunię milczenie jest czasem na osobistą modlitwę . Śpiew Śpiew w liturgii nie jest dla osobistych popisów śpiewaczych czy artystycznych, a także nie służy ogłuszaniu zgromadzonych. Śpiew wyzwala i sprawia poczucie wspólnotowego przeżywania misterium Chrystusa i Kościoła. Dlatego od samej pieśni początkowej angażujmy wszystkie siły do śpiewania. Szczególnie uczulam na śpiew w czasie komunii. Sama nazwa communio mocno akcentuje wspólnotowe przeżycie. Niech wspólny śpiew osób siedzących w ławce, idących w procesji komunijnej, by przyjąć Ciało Pańskie oraz tych, którzy już spożyli Chrystusa będzie widzialnym znakiem jedności. Po śpiewie na dziękczynienie znajdzie się czas, by w ciszy osobiście modlić się...

Msza Święta nie jest własnością kapłana ani Ludu Bożego. Ona jest darem Boga w Trójcy Jedynego dla Kościoła. Sprawowanie Mszy świętej, zostało tak uporządkowane, by wszyscy uczestnicząc w niej zgodnie ze swoim miejscem we wspólnocie i ze swoją godnością Kościoła, czerpali stąd coraz obfitsze owoce. Eucharystię więc sprawuje kapłan wraz z wiernymi, w imieniu Boga oraz Kościoła i tylko Kościołowi, w znaczeniu władzy urzędowej biskupów, przysługuje prawo i obowiązek czuwania nad Liturgią, aby była właściwie sprawowana. Zatem nikomu, z własnej pobożności nie wolno wprowadzać do Mszy Świętej osobistych pomysłów i pragnień. Dlatego w ogłoszeniach parafialnych będziemy przypominać przepisy Kościoła, aby uczestnictwo w eucharystycznym zgromadzeniu, jako pamiątce śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, prowadziło do uczestnictwa świadomego, czynnego i pełnego....