Po akcie pokuty w wielkie święta i niedziele (oprócz niedziel Adwentu i Wielkiego Postu) śpiewamy hymn „Chwała na wysokości Bogu”. Jest to bardzo stary utwór, który pierwotnie był modlitwą poranną. Zachował się w Konstytucjach apostolskich, to jest w dokumencie pochodzącym z końca IV wieku. Na początku recytował go jedynie biskup i to tylko w wyznaczone dni. W późniejszych wiekach systematycznie śpiewany był przez wszystkich kapłanów, a ostatecznie przez całe zgromadzenie liturgiczne. Hymn usposabia nas do wspólnotowego rozumienia Eucharystii. Ukazuje Boga, Stwórcę i Odkupiciela, Boga jedynego, który jest w Trzech Osobach. Kształtuje naszą postawę do przyjęcia miłości Boga, która objawia się w Liturgii Słowa i Liturgii Eucharystycznej. Śpiewajmy więc lub recytujmy go zawsze z namaszczeniem i godnością.
Aby oddać hołd Synowi Bożemu, który przez Ojca został posłany na świat, w trakcie hymnu „Chwała na wysokości Bogu”, gdy pojawia się imię Jezusa Chrystusa wszyscy lekko pochylamy głowę.
Przypominam też, że nie bijemy się w piersi na słowa „Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata”.