14 maja 2020 r. – święto Macieja Apostoła.

Czwartek, święto Macieja Apostoła, 14 maja 2020 r.

1. czytanie (Dz 1, 15-17. 20-26)

Wybór Macieja na Apostoła

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Piotr w obecności braci, a zebrało się razem około stu dwudziestu osób, tak przemówił: «Bracia, musiało wypełnić się słowo Pisma, które Duch Święty zapowiedział przez usta Dawida o Judaszu. On to wskazał drogę tym, którzy pojmali Jezusa, bo on zaliczał się do nas i miał udział w naszym posługiwaniu.

Napisano bowiem w Księdze Psalmów: „Niech opustoszeje dom jego i niech nikt w nim nie mieszka. A urząd jego niech inny obejmie”.

Trzeba więc, aby jeden z tych, którzy towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał z nami, począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty od nas do nieba, stał się razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania».

Postawiono dwóch: Józefa, zwanego Barsabą, z przydomkiem Justus, i Macieja.

I tak się pomodlili: «Ty, Panie, znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego wybrałeś, by zajął miejsce w tym posługiwaniu i w apostolstwie, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby pójść swoją drogą».

I dali im losy, a los padł na Macieja. I został dołączony do jedenastu apostołów.

Komentarz

O Księdze:

1. Od II wieku po Chrystusie księga ta nosi nazwę Dziejów Apostolskich. Tytuł nie odzwierciedla jednak w sposób pełny zawartej w niej treści. Opowiada ona bowiem nie tyle historię apostołów, ile raczej opisuje ich świadectwo o Jezusie Zmartwychwstałym oraz życie pierwszych wspólnot chrześcijańskich, zrodzonych z tego świadectwa. Ewangelia wg świętego Łukasza i Dzieje Apostolskie stanowią dwie części jednego dzieła, których autorem jest Łukasz. To chrześcijanin wywodzący się ze środowiska pogańskiego. W obu księgach widać kunszt pisarski autora, a to oznacza, że Łukasz był człowiekiem wykształconym i biegle posługiwał się językiem greckim. Pisząc Dzieje Apostolskie korzystał ze źródeł, jak również opierał się na własnym doświadczeniu. Sposób opowiadania i żywość opisu wskazują na to, że autor zna i dobrze pamięta relacjonowane wydarzenia. Sam bowiem był naocznym świadkiem wielu z nich. Ale Łukasz nie skupia się tylko na dokumentowaniu przeszłości, ale przez ukazanie faktów dokonuje swoistej obrony chrześcijaństwa przed fałszywymi zarzutami. Do tych treści dołącza też pouczenia, jak w codziennym życiu należy wypełniać Ewangelię. Swoje dzieło kieruje do chrześcijan nawróconych z pogaństwa i do ludzi, którzy jeszcze nie należą do wspólnoty kościoła.

O czytaniu:

2. Po Wniebowstąpieniu Jezusa, które miał miejsce na górze Oliwnej, niedaleko Jerozolimy, Apostołowie wrócili do miasta i wraz z Marią, niewiastami i braćmi Jezusa trwali na modlitwie oczekując na obiecany dar Ducha Świętego. Przebywają w Wieczerniku.
3. Stojący na czele apostołów Piotr troszczy się o uzupełnieniu grona Dwunastu. Na początku Piotr zabiera głos i opowiada historię o Judaszu. Przypomina on słuchaczom to, o czym oni z pewnością wiedzieli, ale ukazuje historię zdrajcy, jako spełnienie zapowiedzi Pisma.
4. Urząd apostolski może objąć osoba, która, począwszy od chrztu Janowego do Wniebowstąpienia przebywała z Apostołami, była więc świadkiem publicznej działalności Jezusa oraz Jego Zmartwychwstania. Będzie więc miała podstawy, by świadczyć o tym, że Zmartwychwstały Chrystus i ziemski Jezus to ta sama osoba. Przedstawiono dwóch kandydatów. Zgromadzeni we wspólnej modlitwie prosili Pana, aby wskazał następnie Judasza. Po modlitwie nastąpiło losowanie, które w judaizmie uważano za czynność sakralną – prawną (Kpł 16,8). Proces wyboru przebiegał w ten sposób, że do przygotowanego naczynia wkładano losy. Potrząsano nim do momentu, aż jeden z nich wypadł. Los padł na Macieja, który jako wybrany przez Pana w wyniku losowania, został do łączony do grona apostołów.
5. Opowiadanie o uzupełnieniu kolegium Dwunastu poucza chrześcijan, jak powinni rozumieć urząd apostolski w Kościele i przypomina im o konieczności dawanie świadectwa Chrystusie w codziennym życiu.

Psalm (Ps 113, 1-2. 3-4. 5-6. 7-8 (R.: por. 8))

Wśród książąt ludu Pan Bóg go posadził

Chwalcie, słudzy Pańscy, *
chwalcie imię Pana.
Niech imię Pańskie będzie błogosławione *
teraz i na wieki.

Wśród książąt ludu Pan Bóg go posadził

Od wschodu słońca do zachodu słońca *
niech będzie pochwalone imię Pana.
Pan jest wywyższony nad wszystkie ludy, *
ponad niebiosa sięga Jego chwała.

Wśród książąt ludu Pan Bóg go posadził

Kto jest jak nasz Pan Bóg, *
co ma siedzibę w górze,
co w dół spogląda *
na niebo i na ziemię?

Wśród książąt ludu Pan Bóg go posadził

Podnosi z prochu nędzarza *
i dźwiga z gnoju ubogiego,
by go posadzić wśród książąt, *
wśród książąt swojego ludu.

Wśród książąt ludu Pan Bóg go posadził

Komentarz

Psalm 113. jest hymnem liturgicznym i pierwszym psalmem ze zbioru wielkiego Hallelu czyli hymnów śpiewanych w czasie Paschy. Psalmista zachęca do wielbienia Boga i uzasadnia taką postawę. Bóg bowiem wywyższony ponad wszystko zna ludzkie potrzeby i ujmuje się za poniżonymi. W świetle Nowego Testamentu orędzie hymnu zapowiada kult Ojca w Duchu i prawdzie (J 4,24). Boga najlepiej można uczcić przyjmując tę samą postawę w konkretnym działaniu. Uwielbienie Boga za Jego szczególną troską ubogich jest wspólne dla Psalmu 113. oraz pieśni Magnificat Maryi (Łk 1,46-55). Boże dzieło wywyższenia uniżonych spełniło się także w życiu Jezusa, który uniżył się przez Wcielenie, a po swojej śmierci został przez Ojca wywyższony.

Ewangelia (J 15, 9-17)

Przeznaczyłem was na to, abyście szli i przynosili owoc

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.

To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję.

Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili i by owoc wasz trwał, aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go prosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali».

Komentarz

O księdze:

1. Ewangelii według świętego Jana jest relacją Jezusie Chrystusie, napisaną z wielkim talentem literackim i teologiczną głębią. Ma inny styl niż Ewangelie synoptyczne, Mateusza, Marka i Łukasza. Brak w niej przypowieści, form tak bardzo charakterystycznych dla trzech poprzednich ewangelii. Ewangelia wg świętego Jana dzieli się na dwie zasadnicze części: 1. opowiadanie o objawianiu się Jezusa Żydom poprzez znaki (Księga znaków) oraz 2. nauczanie skierowane do uczniów oraz Mękę i Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa (Księga objawienia Syna Bożego lub Księga chwały).
2. Czwarta Ewangelia jest skupiona na problemie, które miał zasadnicze znaczenie w misji Jezusa: Bóg z miłości do świata dokonuje zbawienia, którego Syn Boży – Słowo Boga jest jednocześnie głosicielem i wykonawcą. Przedwieczne Słowo Boże w Jezusie objawiło się światu. Wielu ludzi uwierzyło Bóstwo Jezusa i przyjęło Jego posłannictwo. Część jednak słuchaczy i obserwatorów Jego życia odnosiła się do Niego z niezrozumieniem, a nawet z wrogością. Jezus w Ewangelii Świętego Jana jest przede wszystkim ukazany jako Syn Boży. Godność Jezusa już na samym początku jego publicznej działalności rozpozna Jan Chrzciciel. Sam Jezus użył tego określenia wobec siebie dopiero pod koniec swojego nauczania wśród tłumów. Ogłoszenie prawdy o swoim Bożym Synostwie stało się powodem do skazania i śmierci Jezusa. Śmierć na krzyżu stała się jednocześnie wywyższaniem. Jezus przyniósł ludziom wierzącym w Niego i w Tego, który Go posłał, nadzieję życia wiecznego. Woda i pokarm, pochodzące od Jezusa dają życie wieczne, ale źródłem życia jest On sam. Jezus jest także światłem, które sprawia, że rozpraszają się ciemności zła i grzechu.

O czytaniu:

3. Na kartach czwartej Ewangelii podkreślany jest braterski wymiar miłości w życiu wspólnoty. Jan pięciokrotne przywołuje wezwanie Jezusa do wzajemnej miłości we wspólnocie Jego uczniów (J 13,34 – 2 razy; J 13,55;15,12.17). W swoim testamencie wypowiadanym do uczniów Jezus podkreśla szczególną wagę przykazania miłości (J 13,31-35;15,12-17). Jego realizacja ma budować komunię członków Kościoła, która czerpie swe siły witalne z relacji miłości pomiędzy Ojcem i Synem, i Duchem Świętym. Życie uczniów we wzajemnej miłości stanowi wg świętego Jana drogę prowadzącą do domu Ojca (J 14,2-2;17,24). Tworzenie dynamicznej i głębokiej wspólnoty z Ojcem i Synem decyduje o owocnej egzystencji uczniów Jezusa. W takiej wspólnocie bowiem jest realizowana prawdziwa miłość. Dzięki miłości uczniowie są zjednoczeni ze sobą i doznają radości.
4. Uczniowie Jezusa odgrywają ważną rolę, gdyż ich życie we wzajemnej miłości z przedłużeniem misji samego Mistrza (J 20,21b). Przyjęcie z wiarą objawienia Jezusa o Ojcu i jego realizację w przestrzeni miłości, czyni z nich przyjaciół Ojca i Syna (J 15,15). Tematyka miłości w czwartej Ewangelii jest kluczowym motywem teologii świętego Jana. Miłości jawi się jako dynamiczna rzeczywistość, która ma swoje źródło w Ojcu, a ukonkretnia się w działaniu Jezusa i Jego uczniów. Miłość jako nowe przykazanie (J 13,34) i przykazanie Jezusa (J 15,12.17) staje się najważniejszym zadaniem uczniów chcących kontynuować na ziemi misję swojego Mistrza.
5. Ewangelista Jan zwraca szczególną uwagę na miłość łączącą członków nowego ludu Bożego. Wzorem prawdziwej miłości do uczniów jest miłość Chrystusa, który obejmuje wszystkich ludzi. Nauczyciel z Nazaretu nie ogranicza się tylko do słownych deklaracji na temat miłości braterskiej, lecz sam staje się jej najdoskonalszym wzorem. Święty Jan poucza, że miłość Jezusa do uczniów jest podstawą i normą miłości braterskiej (J 13,34;15,12). To Jezusowe „umiłowanie do końca” zostaje zrealizowane w ustanowienie Eucharystii oraz w Męce i Śmierci, i w Zmartwychwstaniu. Jezus przez swoją ofiarę ukazuje szczyty prawdziwej miłości (J 15,13). W świetle Krzyża wyraźnie widać, że miłość jest całkowitym, bezinteresownym darem dla innych.