Wtorek, 12 maja 2020 r.

Wtorek, 12 maja 2020 r.

1. czytanie (Dz 14, 19-28)

Wędrówki misyjne apostołów

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Do Listry nadeszli Żydzi z Antiochii i z Ikonium. Podburzyli tłum, ukamienowali Pawła i wywlekli go za miasto, sądząc, że nie żyje. Kiedy go jednak otoczyli uczniowie, podniósł się i wszedł do miasta, a następnego dnia udał się razem z Barnabą do Derbe.

W tym mieście głosili Ewangelię i pozyskali wielu uczniów, po czym wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii, umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, «bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego». Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli.

Potem przeszli przez Pizydię i przybyli do Pamfilii. Głosili słowo w Perge, zeszli do Attalii, a stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali.

Kiedy przybyli i zebrali miejscowy Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary. I dość długi czas spędzili wśród uczniów.

Komentarz

O Księdze:

1. Od II wieku po Chrystusie księga ta nosi nazwę Dziejów Apostolskich. Tytuł nie odzwierciedla jednak w sposób pełny zawartej w niej treści. Opowiada ona bowiem nie tyle historię apostołów, ile raczej opisuje ich świadectwo o Jezusie Zmartwychwstałym oraz życie pierwszych wspólnot chrześcijańskich, zrodzonych z tego świadectwa. Ewangelia wg świętego Łukasza i Dzieje Apostolskie stanowią dwie części jednego dzieła, których autorem jest Łukasz. To chrześcijanin wywodzący się ze środowiska pogańskiego. W obu księgach widać kunszt pisarski autora, a to oznacza, że Łukasz był człowiekiem wykształconym i biegle posługiwał się językiem greckim. Pisząc Dzieje Apostolskie korzystał ze źródeł, jak również opierał się na własnym doświadczeniu. Sposób opowiadania i żywość opisu wskazują na to, że autor zna i dobrze pamięta relacjonowane wydarzenia. Sam bowiem był naocznym świadkiem wielu z nich. Ale Łukasz nie skupia się tylko na dokumentowaniu przeszłości, ale przez ukazanie faktów dokonuje swoistej obrony chrześcijaństwa przed fałszywymi zarzutami. Do tych treści dołącza też pouczenia, jak w codziennym życiu należy wypełniać Ewangelię. Swoje dzieło kieruje do chrześcijan nawróconych z pogaństwa i do ludzi, którzy jeszcze nie należą do wspólnoty kościoła.

O czytaniu:

2. Czytanie z Dziejów Apostolskich rozpoczyna się przykrym wydarzeniem, które miało miejsce w Listrze. Żydzi z Antiochii i Ikonium, przeciwni Pawłowi i Barnabie, podburzyli tłum i doprowadzili do ukamienowania Apostoła Narodów, poza miastem. Sądzili, że go zabili, więc pozostawili jego ciało. Ale Paweł przeżył, a uczniowie z Listry znaleźli go i następnego dnia wysłali wyprawili z Barnabą do Derbe. Tam głosili Ewangelię i pozyskali nowych wyznawców Chrystusa. W drodze powrotnej z pierwszej podróży misyjnej, umacniali uczniów w wierze w Listrze, Ikonium i Antiochii Pizydyjskiej, dodając im zapału, że trzeba przejść przez wiele przeciwności w tym świecie, aby osiągnąć życie wieczne. Ustanawiali we wspólnotach starszych, którzy mieli sprawować pieczę nad wierzącymi i im przewodzić. Kierowanie wspólnotą nie było powierzone jednej, ale sprawowane kolegialnie, na co wskazuje użyta przez Łukasza liczba mnoga.
3. Kończąc opis pierwszej wyprawy misyjnej, Łukasza podkreśla, że dzieło, do którego Apostołowie zostali powołani i które wykonali, pochodziło od Ducha Świętego. To On kierował kolejnymi etapami misji i z Jego inicjatywy misjonarze w pierwszej kolejności udawali się do Żydów oraz do „bojących się Boga pogan” (Dz 8,26-40). Ewangelia więc była głoszona najpierw tym, którzy otrzymali Boże obietnice, a następnie dopiero poganom. Ta strategia ewangelizacyjna ukształtowana podczas pierwszej podróży misyjnej i stał się bardzo skuteczną formą rozpowszechnianie Ewangelii.

Psalm (Ps 145 (144), 10-11. 12-13. 21 (R.: por. 12))

Niech wierni Twoi głoszą Twe królestwo

Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła *
i niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa *
i niech głoszą Twoją potęgę.

Niech wierni Twoi głoszą Twe królestwo

Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę *
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków, *
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

Niech wierni Twoi głoszą Twe królestwo 

Niech usta moje *
głoszą chwałę Pana,
a wszystko, co żyje, †
niech wielbi Jego święte imię *
na zawsze i na wieki.

Niech wierni Twoi głoszą Twe królestwo 

Komentarz

Psalm 145. jest zachętą do uwielbienia Boga. Głównym tematem jest królowanie Pana i Jego miłosierdzie, objawione w dziele stworzenia i wyzwolenia. Ten psalm chrześcijanie odnosili do Chrystusa Króla Wszechświata, a także do Boga, miłosiernego i łaskawego Ojca, który pomaga wszystkim poniżonym. Hymn sławi więc Boga bliskiego, który zawsze ma ręce otwarte dla potrzebujących i uszy czule nastawione na wołanie ubogich. Potędze tego Boga podane są wszystkie mocarstwa ziemi. Jeśli jednak nie będą oparte na Nim, popadną w ruinę.

Ewangelia (J 14, 27-31a)

Pokój zostawiam wam

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie.

A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. Już nie będę z wami wiele mówił, nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie. Ale niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał».

Komentarz

O księdze:

1. Ewangelii według świętego Jana jest relacją Jezusie Chrystusie, napisaną z wielkim talentem literackim i teologiczną głębią. Ma inny styl niż Ewangelie synoptyczne, Mateusza, Marka i Łukasza. Brak w niej przypowieści, form tak bardzo charakterystycznych dla trzech poprzednich ewangelii. Ewangelia wg świętego Jana dzieli się na dwie zasadnicze części: 1. opowiadanie o objawianiu się Jezusa Żydom poprzez znaki (Księga znaków) oraz 2. nauczanie skierowane do uczniów oraz Mękę i Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa (Księga objawienia Syna Bożego lub Księga chwały).
2. Czwarta Ewangelia jest skupiona na problemie, które miał zasadnicze znaczenie w misji Jezusa: Bóg z miłości do świata dokonuje zbawienia, którego Syn Boży – Słowo Boga jest jednocześnie głosicielem i wykonawcą. Przedwieczne Słowo Boże w Jezusie objawiło się światu. Wielu ludzi uwierzyło Bóstwo Jezusa i przyjęło Jego posłannictwo. Część jednak słuchaczy i obserwatorów Jego życia odnosiła się do Niego z niezrozumieniem, a nawet z wrogością. Jezus w Ewangelii Świętego Jana jest przede wszystkim ukazany jako Syn Boży. Godność Jezusa już na samym początku jego publicznej działalności rozpozna Jan Chrzciciel. Sam Jezus użył tego określenia wobec siebie dopiero pod koniec swojego nauczania wśród tłumów. Ogłoszenie prawdy o swoim Bożym Synostwie stało się powodem do skazania i śmierci Jezusa. Śmierć na krzyżu stała się jednocześnie wywyższaniem. Jezus przyniósł ludziom wierzącym w Niego i w Tego, który Go posłał, nadzieję życia wiecznego. Woda i pokarm, pochodzące od Jezusa dają życie wieczne, ale źródłem życia jest On sam. Jezus jest także światłem, które sprawia, że rozpraszają się ciemności zła i grzechu.

O czytaniu:

3. Jezus przekazuje swoim uczniom dar pokoju. Termin „pokój” jest używany w tekstach biblijnych jako pozdrowienie wstępne (Mt 10,12n; J 20,19.21.26), a także jako pożegnanie („Idź w pokoju”; 1 Sm 1,17;20,42;29,7; Mk 5,34; Łk 7,50; Dz 16,36). W Nowym Testamencie życzenie pokoju spotykamy w zakończeniach listów (1 P 5,14; 3 J 15; Ga 6,16; Ef 6,23; 2 Tm 3,15). Jezus zostawia uczniom jedynego rodzaju dar, jakim jest pokój płynący od Boga, ściśle związany z przyjęciem Ewangelii. Pokój to ta rzeczywistość, w której ktoś pragnie i ją znajduje. Utożsamia się on ze zbawieniem. Jest to pełnia dóbr mesjańskich. Tego rodzaju rzeczywistość jest obca dla świata. Pokój jaki daje świat, to przerwa między wojnami. Przysłowiowa „pax romana” [paks romana] stanowiła owoc prowadzonych wojen i była pod kontrolą armii. Pokój Chrystusowy nie utożsamia się także ze spokojem stoika, który zachowuje spokój ducha nawet wtedy, gdy wokół niego wszystko się wali. Nie jest to także pokój człowieka, który żyje spokojnie jako niewolnik egoizmu – własnego lub kogoś innego. Pokój Jezusa rodzi się w miłości silniejszej od śmierci; jest to pokój Chrystusa Zmartwychwstałego, który wprowadza harmonię do rodziny świętych i domowników Boga.
4. Objawienie Jezusa zmierza do zakończenia, gdyż jest pełne. Bo Jego miłość jest pełna, a On odejdzie do Ojca. Ale dzięki Ewangelii Jezus będzie ustawicznie mówił do swych uczniów. Uczniowie, dzięki asystencji Ducha Świętego, będą mogli wszystko zrozumieć i przypomnieć sobie oraz żyć słowem, które pochodzi z ust Bożych. Jezus jest świadom, że władca tego świata, uzurpator władzy nad ludźmi, których Bóg umiłował, idzie, by Go zabrać i wysłać na krzyż. Ciemność nie zdoła jednak opanować światłości.