Poniedziałek, 27 kwietnia 2020 r.

Poniedziałek, 27 kwietnia 2020 r.

1.czytanie (Dz 6, 8-15)

Święty Szczepan przed Sanhedrynem

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Szczepan, pełen łaski i mocy, działał cuda i znaki wielkie wśród ludu.

Niektórzy zaś z synagogi zwanej synagogą Wyzwoleńców oraz Cyrenejczyków i Aleksandryjczyków, i tych, którzy pochodzili z Cylicji i z Azji, przystąpili do rozprawy ze Szczepanem. Nie mogli jednak sprostać mądrości i Duchowi, z którego natchnienia przemawiał.

Podstawili więc ludzi, którzy zeznali: «Słyszeliśmy, jak on wypowiadał bluźnierstwa przeciwko Mojżeszowi i Bogu». W ten sposób podburzyli lud, starszych i uczonych w Piśmie. Przybiegli, porwali go i zaprowadzili przed Sanhedryn.

Tam postawili fałszywych świadków, którzy zeznali: «Ten człowiek nie przestaje mówić przeciwko temu świętemu miejscu i przeciwko Prawu. Bo słyszeliśmy, jak mówił, że Jezus Nazarejczyk zburzy to miejsce i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał».

A wszyscy, którzy zasiadali w Sanhedrynie, przyglądali się mu uważnie i zobaczyli twarz jego, podobną do oblicza anioła.

Komentarz

O Księdze:

1. Od II wieku po Chrystusie księga ta nosi nazwę Dziejów Apostolskich. Tytuł nie odzwierciedla jednak w sposób pełny zawartej w niej treści. Opowiada ona bowiem nie tyle historię apostołów, ile raczej opisuje ich świadectwo o Jezusie Zmartwychwstałym oraz życie pierwszych wspólnot chrześcijańskich, zrodzonych z tego świadectwa. Ewangelia wg świętego Łukasza i Dzieje Apostolskie stanowią dwie części jednego dzieła, których autorem jest Łukasz. To chrześcijanin wywodzący się ze środowiska pogańskiego. W obu księgach widać kunszt pisarski autora, a to oznacza, że Łukasz był człowiekiem wykształconym i biegle posługiwał się językiem greckim. Pisząc Dzieje Apostolskie korzystał ze źródeł, jak również opierał się na własnym doświadczeniu. Sposób opowiadania i żywość opisu wskazują na to, że autor zna i dobrze pamięta relacjonowane wydarzenia. Sam bowiem był naocznym świadkiem wielu z nich. Ale Łukasz nie skupia się tylko na dokumentowaniu przeszłości, ale przez ukazanie faktów dokonuje swoistej obrony chrześcijaństwa przed fałszywymi zarzutami. Do tych treści dołącza też pouczenia, jak w codziennym życiu należy wypełniać Ewangelię. Swoje dzieło kieruje do chrześcijan nawróconych z pogaństwa i do ludzi, którzy jeszcze nie należą do wspólnoty kościoła.

O czytaniu:

2. Szczepan to pierwszy spośród wybranych siedmiu mężczyzn, którzy mieli w Kościele Jerozolimskim pomagać przy rozdzielaniu jałmużny i obsługiwaniu stołów. Określony jako człowiek „pełen łaski i mocy”, co podkreśla jego szczególne miejsce wśród owych siedmiu diakonów. Szczepan aktywnie prowadził działalność ewangelizacyjną, a jego nauczanie wywołuje ostry sprzeciw Żydów, którzy nie mogą sprostać jego mądrości duchowej. Ich bezsilność jest tak wielka, że kłamliwie oskarżają go o bluźnierstwo. Odpowiadając na zarzuty, Szczepan wygasza mowę, a po niej zostaje wyrzucony za miasto i ukamienowany.
3. Opowiadanie o prześladowaniu i oskarżeniu Szczepana ukazuje go jako wzór ucznia Chrystusa, zwłaszcza takiego, który piastuje w Kościele jakiś urząd, bądź obdarzony został szczególnym charyzmatem. Szczepan uosabia los chrześcijanina ze wszystkimi jego konsekwencjami, aż do ostatniej, czyli śmierci. Bycie uczniem Chrystusa oznacza bowiem gotowość do przyjęcia cierpień z powodu Syna Człowieczego. Szczepan to męczennik, który z miłości, odważnie, bez jakichkolwiek zastrzeżeń, oddaje życie za wiarę w Chrystusa. W swojej męczeńskiej śmierci jawi się jako wzór naśladowania Chrystusa, modlitwy, pobożności i całkowitego zaufania Bogu.
4. Nade wszystko jest Szczepan w Dziejach Apostolskich świadkiem Chrystusa. Świadectwo Szczepana posiada jedyne i niepowtarzalne znaczenie dla historii zbawienia, bowiem w związku z odrzuceniem jego ogłoszenia, przez Żydów dochodzi do wielkich prześladowań chrześcijan w Jerozolimie, którzy opuszczają miasta, a w konsekwencji niosą światło Ewangelii poza granice Judei aż po krańce świata.

Psalm (Ps 119 (118), 23-24. 26-27. 29-30 (R.: por. 1))

Błogosławieni słuchający Pana

Chociaż zasiadają możni, przeciw mnie spiskując, *
Twój sługa rozmyśla o Twoich ustawach.
Bo Twe napomnienia są moją rozkoszą, *
moimi doradcami Twoje ustawy.

Błogosławieni słuchający Pana 

Wyjawiłem Ci moje drogi, a Ty mnie wysłuchałeś, *
naucz mnie swoich ustaw.
Pozwól mi zrozumieć drogę Twych przykazań, *
abym rozważał Twoje cuda.

Błogosławieni słuchający Pana 

Powstrzymaj mnie od drogi kłamstwa, *
obdarz mnie łaską Twojego Prawa.
Wybrałem drogę prawdy, *
pragnąc Twych wyroków.

Błogosławieni słuchający Pana

Komentarz

Psalm 119. jest najdłuższym utworem w Psałterzu. Jego głównym tematem jest Prawo. Psalmista określane je wieloma synonimami: pouczenia, przekazania, ustawy, nakazy, wyroki, słowa, droga. Psalmista opiewa Słowo Boże i widzi w Nim źródło życia i zbawienia. Życie i zbawienie można osiągnąć przez trwanie w szkole Słowa Bożego, a więc utrwalanie go w sobie, nieustanne przypominanie i rozważanie. Tak bliskie obcowanie ze Słowem prowadzi do modlitwy i czynów zgodnych z wolą Bożą. Psalm 119. uczy miłości do słowa Bożego i pozwala odkrywać różne aspekty Jego działania oraz prowadzi do coraz większej zażyłości z Bogiem, którego Prawo jest wyrazem miłości do człowieka.

Ewangelia (J 6, 22-29)

Troszczcie się o pokarm, który trwa na wieki

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Nazajutrz, po rozmnożeniu chlebów, tłum stojący po drugiej stronie jeziora spostrzegł, że poza jedną łodzią nie było tam żadnej innej oraz że Jezus nie wsiadł do łodzi razem ze swymi uczniami, lecz że Jego uczniowie odpłynęli sami. Tymczasem w pobliże tego miejsca, gdzie spożyto chleb po modlitwie dziękczynnej Pana, przypłynęły od Tyberiady inne łodzie.

A kiedy ludzie z tłumu zauważyli, że nie ma tam Jezusa ani Jego uczniów, wsiedli do łodzi, dotarli do Kafarnaum i tam szukali Jezusa. Gdy zaś odnaleźli Go na przeciwległym brzegu, rzekli do Niego: «Rabbi, kiedy tu przybyłeś?»

W odpowiedzi rzekł im Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki, ale dlatego, że jedliście chleb do syta. Zabiegajcie nie o ten pokarm, który niszczeje, ale o ten, który trwa na życie wieczne, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec».

Oni zaś rzekli do Niego: «Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boga?»

Jezus, odpowiadając, rzekł do nich: «Na tym polega dzieło Boga, abyście wierzyli w Tego, którego On posłał».

Komentarz

O księdze:

1. Ewangelii według świętego Jana jest relacją Jezusie Chrystusie, napisaną z wielkim talentem literackim i teologiczną głębią. Ma inny styl niż Ewangelie synoptyczne, Mateusza, Marka i Łukasza. Brak w niej przypowieści, form tak bardzo charakterystycznych dla trzech poprzednich ewangelii. Ewangelia wg świętego Jana dzieli się na dwie zasadnicze części: 1. opowiadanie o objawianiu się Jezusa Żydom poprzez znaki (Księga znaków) oraz 2. nauczanie skierowane do uczniów oraz Mękę i Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa (Księga objawienia Syna Bożego lub Księga chwały).
2. Czwarta Ewangelia jest skupiona na problemie, które miał zasadnicze znaczenie w misji Jezusa: Bóg z miłości do świata dokonuje zbawienia, którego Syn Boży – Słowo Boga jest jednocześnie głosicielem i wykonawcą. Przedwieczne Słowo Boże w Jezusie objawiło się światu. Wielu ludzi uwierzyło Bóstwo Jezusa i przyjęło Jego posłannictwo. Część jednak słuchaczy i obserwatorów Jego życia odnosiła się do Niego z niezrozumieniem, a nawet z wrogością. Jezus w Ewangelii Świętego Jana jest przede wszystkim ukazany jako Syn Boży. Godność Jezusa już na samym początku jego publicznej działalności rozpozna Jan Chrzciciel. Sam Jezus użył tego określenia wobec siebie dopiero pod koniec swojego nauczania wśród tłumów. Ogłoszenie prawdy o swoim Bożym Synostwie stało się powodem do skazania i śmierci Jezusa. Śmierć na krzyżu stała się jednocześnie wywyższaniem. Jezus przyniósł ludziom wierzącym w Niego i w Tego, który Go posłał, nadzieję życia wiecznego. Woda i pokarm, pochodzące od Jezusa dają życie wieczne, ale źródłem życia jest On sam. Jezus jest także światłem, które sprawia, że rozpraszają się ciemności zła i grzechu.

O czytaniu:

3. Ewangelista napisał, że do miejsca, w którym Jezus dokonał cudu rozmnożenia chleba i ryb, przybywają inne łodzie. Wspominając to wydarzenie św. Jan zwraca uwagę, że przed dokonaniem cudu Jezus odmówił modlitwę dziękczynną. Jezus staje się dla uczniów wzorem ukazując, że we wszystkich działaniach powinni oni łączyć się z Bogiem, okazując Mu wdzięczność za jego wielkie wsparcie. Słuchacze Jezusa, po odnalezieniu go, rozpoczynają dialog. Nauczyciel zarzuca im, iż motywem ich usilnego poszukiwanie Jego osoby nie jest otwartość na Jego znaki, lecz zaspokojenie potrzeb materialnych. Tłum myśli o fizycznym zaspokojenie głodu, a nie o duchowym życiu jako darze Jezusa.
4. Prawdziwym pokarmem jest Słowo Boże, które nadaje sens ludzkiej egzystencji i potrafi zaspokoić najgłębsze ludzkie pragnienia. Jezus wzywa swoich uczniów do wiary w Ojca i posłanego przez niego Syna. Tylko w przestrzeni wiary możliwe jest wsłuchiwanie się, rozumienie i realizowanie Słowa Pana.